درمان اکسيژن هايپرباريک برخلاف نام آن که خواننده را به فکر درمان نارسايي تنفسي معطوف مي‌دارد، استفاده از اکسيژن در شرايط هايپرباريک مي‌باشد که اثر آن در درمان زخم است. براساس تعريف، اين شرايط زماني مهيا مي‌گردد که محيط هايپرباريک جهت بيمار برقرار گردد تا فشار اکسيژن شرياني که معرف اکسيژن محلول خون مي‌باشد به حدود 15 تا 20 برابر حالت نرمال برسد و شرايط ايسکميک بافتي، توسط اکسيژن محلول، اصلاح گردد. بنابراين قرار دادن عضو ايسکميک بيمار در مقابل اکسيژن، به دليل آنکه نمي‌تواند اکسيژن شرياني را بالا ببرد، HBOT تلقي نمي‌گردد و بايستي تمامي بدن بيمار در محفظه بسته قرار گرفته و تحت فشار درمان اعمال گردد. بايستي توجه داشت که رسيدن اکسيژن به بافت آسيب ديده از طريق ريه و گردش خون مي‌باشد و اصولاً برخورد مستقيم اکسيژن به بافت آسيب ديده، در اين درمان هيچگونه اساس علمي ندارد.
با تصحيح ميزان اکسيژن بافتي شرايط جهت ساخته شدن عروق کاپيلري جديد که واکنش طبيعي بافت ايسکميک مي‌باشد فراهم شده و نئوواسکولاريزاسيون جهت برطرف شدن دائمي ايسکمي بافتي اتفاق مي‌افتد. به دنبال هيپرکسي بافتي انهدام عفونت‌هاي بي هوازي محقق و با رسيدن اکسيژن به سلول‌هاي ايمني سيستم ايمني نيز تعديل فعاليت شده و وازوکنستريکسيون ناشي از هيپرکسي، کاهش ادم را در منطقه ايسکميک به دنبال خواهد داشت.
موارد مؤثر درماني HBOT بر مبناي تأييد UHMS (Undersea and Hyperbaric Medical Society) که معتبرترين انجمن پزشکي دنيا در زمينه‌ي هايپرباريک و متشکل از دانشگاه‌ها و نيروي دريايي آمريکا بوده و در کتاب Anesthesia Miller نيز بدان نأکيد شده است، مي‌باشد.
تحقيقات و تجربيات روي اثرات درماني اکسيژن هايپرباريک روز به روز عميق تر شده و مقبول محافل علمي دنيا قرار مي گيرد به طوريکه در چاپ 2015 کتاب مأخذ داخلي «طب هاريسون» در بخش 477e، اين طب، مورد بررسي کامل قرار گرفته و در جمله ي سوم متن به UHMS اشاره شده و کليه ي مطالب خود را به تحقيقات آن انجمن ارجاع داده است و همانگونه که در ادامه خواهيم ديد، يکي از مراحل درمان زخم هاي پاي ديابتي توصيه شده توسط انجمن متخصصين عفوني آمريکا (بند 17)، اکسيژن هايپرباريک مي باشد.