آزمونهای آزمایشگاهی بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی عموماً به دو گروه آزمونهای مربوط به دیابت و آزمونهای مربوط به زخم تقسیم می‌شوند:
۱- اختلالات مربوط به دیابت و عوارض محتمل آن که در آزمونهای آزمایشگاهی مشاهده می‌شود، عبارتند از:
-
- میزان سلول‌های خونی و پلاکت‌ها (CBC)
- میزان قند خون (FBS) و قند خون اخیر (HgA1C)
- اوره و کراتینین (BUN/Cr) مربوط به عملکرد کلیه
- املاح خونی بخصوص (Na/K) ناشی از تخریب کلیوی به علت دیابت و مصرف انسولین
- آزمایش کامل ادرار (UA) جهت ارزیابی بهتر عملکرد کلیه
- اطلاع از میزان ویتامین D، کلسیم و همچنین آزمونهای تیروئیدی در ابتدای درمان مفید است، زیرا در صورت وجود اختلال می‌توانند در مسیر درمان و روند بهبودی مانع ایجاد کنند.
۲- اختلالات مربوط به زخم و عفونت در پی آن. در مواردی که زخم بروز کرده است به دلیل شانس بالای عفونت در فرد دیابتی، لازمست نشانگرهای عفونت و التهاب در خون آزموده شوند. این نشانگرها شامل:
-
- تعداد گلبول‌های سفید (در CBC)
- سرعت رسوب گلبول‌های قرمز (ESR)
- پروتئین فعال سی (CRP) که در مواقع التهاب در کبد ساخته می‌شود.
- آزمونهای کبدی (LFT) به دلیل استفاده از آنتی بیوتیک‌های وسیع الطیفی که دفع کلیوی کمتری دارند.
- فسفر و آلبومین خون، کشت ادرار و آنتی‌بیوگرام در مواردی که احتمال عفونت در خون (Sepsis) وجود دارد.
تکرار آزمونهای فوق می‌تواند نشانگر موفقیت و یا عدم موفقیت درمان باشد، لذا انجام این آزمون‌ها در فواصل معین بر اساس شرایط زخم توصیه می‌گردد.
نمونه برداری و کشت ترشحات زخم:
انتخاب آنتی‌بیوتیک مناسب معمولا بر اساس شواهد کلینیکی صورت می‌پذیرد. اما به جهت انتخاب آنتی‌بیوتیک مناسب‌‌تر و یا اطمینان از عدم وجود مقاومت میکروبی، کشت از نمونه ترشحات زخم نیز انجام می‌شود.