پوست انسان، یک سپر دفاعی در مقابل میکرب‌ها می‌باشد و با بروز هر نقصی در سلامت پوست که به آن زخم گفته می‌شود، شانس هجوم میکرب‌ها به آن بالا رفته و زخم دچار عفونت نیز می‌شود. با بروز زخم، سیستم دفاعیه بدن وارد عمل شده و با هجوم سلول‌های ایمنی بدن به ناحیه آلوده، با میکرب‌ها مقابله و آن‌ها را از بین می‌برد. مگر آنکه شدت عفونت بالا بوده و یا زخم وسیع باشد و یا سیستم ایمنی بدن توان پاسخگویی بدان را نداشته باشد (افراد دارای ضعف سیستم ایمنی) که در این حالت نیاز به آنتی‌بیوتیک درمانی، بوجود می‌آید. در بیماران دیابتی هردوی ضعف سیستم ایمنی و اختلال خون‌رسانی (تخریب مویرگ‌ها) باعث می‌شوند که زخم‌های دیابتی و بخصوص در پا، عفونت شدیدتری یافته و این خود وضعیت را وخیم‌تر می‌کند. مسلما با توجه به نقص خون‌رسانی به این زخم‌ها «میکرب‌های بیهوازی» شانس بیشتری برای ایجاد عفونت دارند. اگرچه میکرب‌های گرم منفی نیز این زخم‌ها را آلوده می‌کنند و در زخم‌های پیشرفته‌تر، گرم مثبت‌ها نیز در زخم حضور می‌یابند. که در این حالت نیاز به درمان سه جهته و یا «تریپل تراپی» خواهد بود.
متد کامل‌تر، برداشت نمونه از سطح زخم و کشت و آنتی‌بیوگرام خواهد بود تا بر اساس آن اقدام به درمان آنتی‌بیوتیکی شود. در اینجاست که «درمان اکسیژن هایپرباریک» با ایجاد زمینه مناسب ساخت مویرگ‌ها و تعدیل سیستم ایمنی و ایجاد محیط بافتی پراکسیژن شرایط را برای مقابله با میکرب‌ها و رسیدن آنتی‌بیوتیک‌ها به موضع زخم فراهم می‌کند. بنابراین یک رژیم آنتی‌بیوتیکی مناسب، لازمه درمان صحیح زخم‌های دیابتی خواهد بود.