قند خون بالا همراه با نوسانات شدید و مزمن آن در طول زمان (به طور معمول حدود 15 سال) منجر به تخریب مویرگ‌ها خصوصا در اندام‌ تحتانی (پا) می‌گردد. پاتولوژی اصلی بروز سندروم پای دیابتی، تخریب مویرگ‌هاست (میکروآنژیوپاتی). لذا برای مقابله با گسترش زخم پای دیابتی و درمان آن، مدیریت درمان با توجه به این زمینه طبق روند زیر توصیه می‌گردد:

1- تعیین میزان تخریب مویرگی (نارسایی گردش خون) ناشی از دیابت.
برای این مهم از شیوه پایش میزان اکسیژن بافتی از طریق پوست یا همان TransCutaneous Oximetry Monitoring (TCOM) استفاده می‌گردد. در این شیوه فشار اکسیژن موجود در بافت اندازه‌گیری می‌شود. میزان اکسیژن بافت معرف قابل اعتمادی برای تعیین حجم مویرگی در ناحیه تحت بررسی است. تا بتوان اختلالات مویرگی را پایش نمود.

2- اقدام درمانی بر مبنای TCOM:
2-1- در صورت عدم وجود اختلالات مویرگی، با حمایت آنتی‌بیوتیکی، دبریدمان، پانسمان مناسب و غیره به درمان زخم اقدام می‌شود. (Conventional Therapy)
2-2- در صورت وجود مشکلات مویرگی، کمبود اکسیژن بافتی حادث شده و امکان رسیدن داروی مورد نیاز برای کنترل زخم و عفونت وجود ندارد. لذا لازم است با بهره‌گیری از اکسیژن هایپرباریک (HBOT) محیطی پراکسیژن (که برای ساخت مویرگ‌ها الزامی است) تامین نمود. در این شرایط ساخت مجدد مویرگ‌ها تشویق می‌گردد. (MicroAngiogenesis)

3-همزمان با اقدامات تشخیصی(TCOM)، درمان‌های حمایتی زخم شامل درمان آنتی‌بیوتیکی، دبریدمان، فوتوتراپی و لیزر، پانسمان‌های ویژه و غیره نیز شروع و ادامه می‌یابد.

قابل ذکر است که این متد (TCOM) در سایر بیماری‌هایی  که با تخریب مویرگی همراه هستند کاربرد دارد، نظیر بیماری برگر(Buerger)