دبریدمان (Debridement) در لغت به معنای از بین بردن است و در پزشکی "هرگونه جداسازی نسوج مرده از بافت‌های زنده بدن" با واژه دبریدمان یاد می‌شود. یکی از مهمترین عوامل عدم موفقیت در کنترل عفونت زخم‌های مقاوم به درمان، وجود نسوج مرده در سطح و اطراف زخم است. این نسوج مرده ماده مغذی مناسبی جهت رشد و تکثیر میکروارگانیسم‌ها می‌باشد. بنابراین جداسازی این نسوج از زخم، اهمیت بسزایی در کنترل عفونت و نهایتاً بهبودی زخم دارد.

دبریدمان زخم به شکل‌های مختلفی انجام‌پذیر است که بستگی به حجم نسوج مرده زخم دارد. گاهاً ممکن است حجم نسوج مرده به اندازه‌ای زیاد باشد که نیاز به قطع کلی اندام و یا آمپوتاسیون (قطع عضو) باشد. در مراحل خفیف‌تر که زخم‌های مقاوم به درمان را شامل می‌شود ممکن است با بهره‌گیری از یک یا چند مورد از ابزارهای تیغ بیستوری، قیچی جراحی، انواع ژل‌های دبرید کننده، کشیدن گاز بر سطح زخم و یا شستشوی زخم با شامپو و سرم فیزیولوژیک این مهم صورت پذیرد.

استفاده از لارو حشرات نیز می‌تواند در از بین بردن نسوج مرده موفقیت آمیز باشد. اما توجه به مدت زمان اعمال این روش روی زخم بسیار مهم است؛ چرا که مشاهده شده است که لاروها پس از هضم نسوج مرده، به سراغ نسوج زنده رفته و آن‌ها را نیز دچار اضمحلال می‌کنند. در چنین حالتی نه تنها بهبودی زخم حاصل نمی‌شود، بلکه وسعت و عمق زخم نیز بیشتر می‌شود.

در فرآیند دبریدمان باقی نگه داشتن حتی یک سلول زنده می‌تواند در نتیجه نهایی تاثیرگذار باشد؛ بنابراین پرهیز از دبریدمان خشن بسیار حیاتی است.