زخم پای دیابتی و اکسیژن هایپرباریک
دیابت بیماری مربوط به اختلال در سوخت و ساز قند در بدن است. این بیماری ابتدا با علامت "پرنوشی و پر ادراری" ظاهر شده و همچنین در آزمایش خون، قند خون بالاتر از محدوده طبیعی مشاهده می‌شود. به دنبال آن، قند در نمونه ادرار نیز ظاهر می‌گردد که می‌تواند نشانه پیشرفتگی دیابت باشد .قند برای ورود به سلولها، نیاز به "انسولین" دارد که در فرد عادی (سالم) در حضور مقدار مناسب انسولین در خون و ورود قند به داخل سلولها، انرژی مورد نیاز سلولها تامین و میزان قند خون در محدوده نرمال باقی می‌ماند.
سلولها (بافت‌های بدن) برای بازسازی، سلامت و عملکرد عادی خود، به این انرژی (قند) نیاز دارند. از طرف دیگر در صورت عدم تامین این انرژی داخل سلولی، سلولها ضعیف شده و مستعد تخریب (ایجاد زخم) می‌گردند که در صورت بروز زخم توان ترمیم کمتری را خواهند داشت. همچنین با افزایش قند خون، تخریب عروقی آغاز شده و به مرور، علائم کاهش خون‌رسانی به بافت‌های انتهایی (محل معمول بروز زخم ها) نیز مشاهده می‌شود. اختلال در خون‌رسانی به بافت‌های انتهایی، منجر به تاخیر در ترمیم زخم‌هایی چون "زخم دیابتی" و از جمله برش‌های جراحی می‌شود. بنابراین احتیاط بیشتر در انجام اعمال جراحی در این بیماران الزامی است. تاخیر در ترمیم زخم‌های بیماران دیابتی به وضوح قابل مشاهده است و در صورتیکه اینگونه زخم‌ها پس از "دو هفته" انجام مراقبت‌های معمول بهبودی نیابند، زخم مقاوم به درمان (زخم مشکل) و یا "Problem Wound" نامیده می‌شوند که توجهات خاص خود را طلب می‌کنند. عمده مشکل اینگونه زخم‌ها که از سایر زخم‌ها متفاوت هستند و درمان‌ناپذیر به نظر می‌رسند، اختلال خون‌رسانی است که حتی رسیدن آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک به محل زخم را نیز مختل می‌کنند. بهبود خون‌رسانی با ساخته شدن مویرگ‌های محیطی توسط سیستم "اکسیژن هایپرباریک" ممکن می‌شود تا سایر مراقبت‌های معمول حمایت زخم موثر شود.
پیوند به بیرون، برای مطالعه بیشتر: