به زخمی که پس از 2 هفته انجام مراقبت‌های معمول بهبودی نیابد، زخم مقاوم به درمان گفته می‌شود. زخم‌های مقاوم به درمان عموماً دارای عللی ریشه‌ای شامل کاهش جریان خون در ناحیه زخم هستند. تخریب و یا سوء‌عملکرد مویرگ‌ها منجر به کاهش جریان خون در این نواحی می‌گردد. که منجر به نرسیدن سلول‌های سیستم دفاعی بدن، مواد مغذی و رشد دهنده‌های بافت و همچنین آنتی بیوتیک‌ها می‌شود.
درمان این زخم‌ها نیازمند اقداماتی ویژه است که با برطرف کردن عوامل اولیه ایجاد زخم، بهبودی زخم را ممکن می‌کند. در صورتی که بتوان جریان خون مناسب برای ناحیه زخم فراهم نمود این مشکل اولیه برطرف گردیده که با همراهی سایر اقدامات حمایتی شامل پاکسازی مکرر زخم (دبریدمان) و پانسمانهای ویژه، بهبودی زخم را فراهم می‌نماید. اکسیژن هایپرباریک درمانی حمایتی است که می‌تواند زمینه‌ای مناسب برای بازسازی عروق مویرگی توسط خود بدن و در نواحی که تخریب اتفاق افتاده (زخم های مقاوم) را فراهم کند و بهبودی پایدار زخم را میسر سازد.